Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos cum te, M. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Duo Reges: constructio interrete.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?
Bork

Bork: Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.
Bork: Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Perge porro;: Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Bork: Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Praeclare hoc quidem.: Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Bork Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Sint modo partes vitae beatae. Qui est in parvis malis. Non est igitur voluptas bonum. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.

At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis
summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque
corporis partem vacuam tutela reliquerunt.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere
velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint.
Inde igitur, inquit, ordiendum est.
Hos contra singulos dici est melius.
Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?
Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Ita enim parvae et exiguae sunt istae accessiones bonorum, ut, quem ad modum stellae in radiis solis, sic istae in virtutum splendore ne cernantur quidem.